Foto: Koen Bauters

Inge Schelstraete

Ja! Ja! Ja! Ja! Ja! Concert van het jaar!

U hebt misschien al gehoord dat David Byrne het concept van een rockshow een beetje op zijn kop heeft gezet, met een optreden dat perfect gechoreografeerd is. Maar niets bereidt je voor op de 'white cube' waarin hij opkomt, brein in de hand, als een acteur die Hamlet speelt.

Het gevoel dat je naar een performance in een kunstgalerie staat te kijken, duurt één minuut; dan komen zijn muzikanten binnen, op kousenvoeten bijna. Omdat hun instrumenten aan een harnas op hun lijf hangen en ze headsets dragen zijn er geen microfoons, geen statieven, geen verhogen, alleen een overweldigend gevoel van licht en ruimte. Het voelt aan alsof muzikanten elkaar op straat tegenkomen en spontaan samen spelen, en wij, bofkonten, zijn daar getuige van.

Het publiek brult hen verwelkomend toe, en dan beginnen ze als één lichaam 'Lazy' te spelen, en stoppen als ze 'stopped' zingen. Er komt steeds meer volk bij, tot een volksmilitie het machtige 'I zimbra' scandeert. Het publiek besluit mee te doen voor 'Slippery people'. De plankenvloer in de Barn begint vervaarlijk te deinen, en blijft dat doen tot het einde van het concert.

Want vergis u niet: dit is meer dan theater of zelfs muziektheater. Het is een bona fide concert, en Byrne heeft zijn hele repertoire meteen een nieuw jasje gegeven. 'Once in a lifetime' krijgt een scheurende rockgitaar op het eind. Er zijn loeiende keyboards die soms stoten als claxons. De percussionisten, meestal een stuk of vijf, houden het ritme ongenadig hoog. Talking Heads was altijd al een rockband met een bijna Afrikaanse groove, dit is de visuele vertaling daarvan die Byrne altijd heeft gezocht.

Het publiek danst zich het pleuris en ziet er blijer uit dan ik het de afgelopen vier dagen heb gezien, En als het tempo even mag zakken, voor het lieflijke 'This must be the place (naive melody)' bijvoorbeeld, en Byrne wat stuntelige balletbewegingen maakt, rolt hier en daar een traantje over die brede glimlach.

Geeft iemand die fakkel van Bowie eens door aan Byrne? We horen de Dunne Witte op zijn wolk mee 'Burning down the house' brullen. Vijf sterren, omdat deze app me niet toelaat er meer te geven.